Społeczne role pedagogów wobec kryzysu zaufania i solidarności w społecznościach lokalnych

Barbara Kromolicka

doi:10.18290/rped24164.1

Data publikacji : 2025-01-28

Tom 16 Nr 4 (2024)

Społeczne role pedagogów wobec kryzysu zaufania i solidarności w społecznościach lokalnych

Barbara Kromolicka

https://orcid.org/0000-0002-1831-6623

DOI: https://doi.org/10.18290/rped24164.1

Abstrakt

W artykule, poza zobrazowaniem niepokojącego stanu zaufania i solidarności międzyludzkiej w Polsce, skupiono się na wskazaniu znaczenia działania pedagoga w roli organizatora społeczności lokalnej, którego ważnym zadaniem jest osiągnięcie jakościowej zmiany w sposobie funkcjonowania społeczności lokalnej i międzyludzkich relacji. Wzmacnianie solidarnościowego współdziałania jest możliwe dzięki pracy środowiskowej ukierunkowanej na aktywizowanie społeczności lokalnych, czyli aktywizowanie sił ludzkich i społecznych oraz odkrywanie istniejącego potencjału społeczności lokalnej. Coraz bardziej dynamiczny rozwój centrów usług społecznych w Polsce – w odpowiedzi na dokonujące się zmiany w polityce społecznej Unii Europejskiej, akcentującej konieczność rozwoju usług dla obywateli oraz formowanie się grupy zawodów pomocowych, otwiera nowe możliwości i przestrzeń dla wykorzystania potencjału pedagogów.

Słowa kluczowe:

zaufanie, solidarność międzyludzka, praca środowiskowa, pedagog

Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Bauman, Z. (2012). O edukacji. Rozmowy z Riccardo Mazzeo. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.

Bielska, E. (2019). Pedagogika społeczna wobec Innego. Solidarność z Innym w kontekście globalizacji. Chowanna, (tom jubileuszowy), 313–326.

CBOS (2022a). Zaufanie społeczne. https://www.cbos.pl/SPISKOM.POL/2022/K_037_22.PDF

CBOS (2022b). Aktywność w organizacjach obywatelskich. https://www.cbos.pl/SPISKOM.POL/2022/K_041_22.PDF

Czapiński, J., i Panek, T. (red.) (2013). Diagnoza społeczna 2013. Warunki i jakość życia Polaków. Warszawa: Rada Monitoringu Społecznego.

Dziewiecki, M. (1998). Duchowość i religijność. Carpe diem. Pismo ludzi twórczych, (3), 9–10.

Gawlina, Z. (2001). Kształtowanie postawy czynnej ważnym zadaniem wychowania. W: Z. Gawlina (red.), Kształtowanie postaw czynnych i więzi środowiskowych (s. 9–24). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Grewiński, M., i Lizut J. (2021). Idea, definicje i teoretyczne aspekty deinstytucjonalizacji w polityce społecznej. W: M. Grewiński, i J. Lizut (red.), Deinstytucjonalizacja w polityce społecznej – szanse i zagrożenia (s. 11–30). Warszawa: Uczelnia Korczaka i MRiPS.

IPSOS (2022). Interpersonal Trust Across the World. https://www.ipsos.com/en/interpersonal-trust-across-the-world [dostęp: 25.05.2024].

Kromolicka, B. (2015). Ludzka solidarność – między indywidualizmem a wspólnotą. W: E. Marynowicz-Hetka, i E. Skoczylas-Namielska (red.), Pedagogika społeczna. Wstępy i kontynuacje (s. 189–202). Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.

Kwieciński, Z. (2000). Tropy – ślady – próby. Studia i szkice z pedagogiki pogranicza. Poznań–Olsztyn: Wydawnictwo Edytor.

Mularska-Kucharek, M. (2011). Zaufanie jako fundament życia społecznego na przykładzie badań w województwie łódzkim. Studia Regionalne i Lokalne, (2), 76–91.

Pilch, T. (2006). Społeczne zadania pedagogów. W: E. Kozdrowicz, i A Przecławska (red.), Absolwent pedagogiki dziś. Perspektywa teorii i praktyki społecznej (s. 65–69).Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.

Przecławska, A. (1993). Relacje między ludźmi jako przedmiot badań pedagogicznych. Warszawa: Oficyna Edytorska Civitas.

Radlińska, H. (1935). Stosunek wychowawcy do środowiska społecznego. Warszawa: Nasza Księgarnia.

Radziewicz-Winnicki, A. (2004). Społeczeństwo w trakcie zmiany. Rozważania z zakresu pedagogiki społecznej i socjologii transformacji. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Rymsza, M. (2019). Helping Professions po polsku – Zawody pomocowe: geneza i rozwój. Societas / Communitas, 28(2), 11–24.

Rymsza, M. (2023). Polityka deinstytucjonalizacji profesjonalnych praktyk pomocowych w perspektywie socjologicznej. W: M. Rymsza (red.), W stronę środowiskowych usług społecznych. Deinstytucjonalizacja praktyk pomocowych w Polsce i Europie (s. 7–30). Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.

Rymsza, M. (red.) (2021). Centrum usług społecznych: od koncepcji do wdrożenia przepisów ustawy. Warszawa: Kancelaria Prezydenta RP, IPiSS.

Saja, K. (2015). Etyka normatywna. Między konsekwencjalizmem a deontologią. Kraków: Wydawnictwo Universitas,

Skrzypczak, B. (2017). Idea rozwoju społeczności lokalnej – niewykorzystany potencjał aktywnej polityki społecznej. W: A. Karwacki, M. Rymsza, B. Gąciarz, T. Kaźmierczak, i B. Skrzypczak (red.), Niezatrudnieniowe wymiary aktywizacji. W stronę modelu empowerment? (s. 106–157). Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK.

Skrzypczak, B. (2021). Więziotwórczy potencjał centrum usług społecznych. W: M. Rymsza (red.), Centrum usług społecznych: od koncepcji do wdrożenia przepisów ustawy (s. 67–98). Warszawa: Kancelaria Prezydenta RP, IPiSS.

Sztompka, P. (1999). Kulturowe imponderabilia szybkich zmian społecznych: zaufanie, lojalność, solidarność. W: P. Sztompka (red.), Imponderabilia wielkiej zmiany. Mentalność, wartości i więzi społeczne czasów transformacji (s. 265–282).Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Sztompka, P. (2007). Zaufanie. Fundament społeczeństwa. Kraków: Wydawnictwo Znak.

Śliwerski, B. (2014). Globastacja oświatowa. [wpis na blogu]. https://sliwerski-pedagog.blogspot.com/2014/11/glowastacja-oswiatowa.html [dostęp: 20.11.2024].

Theiss, W. (1997). Radlińska. Warszawa: Wydawnictwo Żak.

Ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych. Dz.U. 2019, poz. 1818.