Artykuł analizuje błogosławieństwa Jezusa w ramach teologii fundamentalnej, badając intencje Jego i ich związek z chrystofanią. Autor twierdzi, że Chrystus miał na myśli siebie i swoje doświadczenia życiowe. Wypowiadając błogosławieństwa, objawiał swoją boską naturę. Analiza oparta na odkrytej chrystofanii tłumaczy słowa Jezusa. On jest jedynym źródłem prawdziwego błogosławieństwa dla świata. Jego słowa wzywają do przylgnięcia do Niego. Badania skupiają się na trzech błogosławieństwach, posiadających szczególne cechy ipsissima verba Iesu. Wykorzystane metody egzegezy to: egzegeza kanoniczna, hermeneutyka biblijna, dedukcja i analogia wiary. Nowe spojrzenie na Jezusowe błogosławieństwa w kontekście chrystofanii prowadzi do głębszego zrozumienia ich znaczenia oraz wpływu na życie wierzących. Wyróżniono cztery aspekty funkcji chrystofanijnej: chrystologiczny, soteriologiczny, objawieniowy i komuniotwórczy.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)