Czy można się nazwać nauczycielem drugiego człowieka? Myśl pedeutologiczna św. Augustyna odczytana współcześnie

Marek Jeziorański

doi:10.18290/rped24162.5

Data publikacji : 2024-07-01

Tom 16 Nr 2 (2024)

Czy można się nazwać nauczycielem drugiego człowieka? Myśl pedeutologiczna św. Augustyna odczytana współcześnie

Marek Jeziorański

https://orcid.org/0000-0002-9770-835X

DOI: https://doi.org/10.18290/rped24162.5

Abstrakt

Artykuł wychodzi od pytania, które Augustyn postawił swemu synowi: czy można się nazwać nauczycielem drugiego człowieka? To prowokacyjne pytanie prowadzi rozmówców do wniosku, że istnieje zarówno nauczyciel zewnętrzny, jak i wewnętrzny. Ten pierwszy jedynie inspiruje i pobudza proces uczenia (się). Ten drugi jest tym, który ostatecznie uznaje za prawdę, dobro i piękno przyjmowane przez ucznia treści. Myśl Augustyna wykracza poza czysto pedeutologiczne zagadnienia i obejmuje obszar antropologii pedagogicznej. Stąd też jest ona aktualna również obecnie. Druga część artykułu przedstawia współczesne, wybrane przykłady ponownego odczytania i adaptacji myśli św. Augustyna w kontekście aktualnych uwarunkowań historyczno-społecznych.

Słowa kluczowe:

nauczyciel, antropologia pedagogiczna, wychowanie, samowychowanie, pedeutologia

Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Ablewicz, K. (2010). Hermeneutyka i fenomenologia a pedagogika. W: S. Palka (red.), Podstawy metodologii badań w pedagogice (s. 103-123). Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Augustyn (1953). O nauczycielu. W: J. Domański (red.), Dialogi filozoficzne (T. 3, s. 18-70). Warszawa: Wydawnictwo „PAX”.

Augustyn (1969). De catechizandis rudibus. W: M. P. J. van den Hout, E. Evans, J. Bauer, R. Vander Plaetse, S. D. Ruegg, M. V. O’Reilly, R. Vander Plaetse, C. Beukers (red.), De fide rerum invisibilium; Enchiridion ad Laurentium de fide et spe et caritate; De catechizandis rudibus; Sermo ad catechechumenos de symbolo; Sermo de disciplina christiana; Sermo de utilitate ieiunii; Sermo de excidio urbis Romae; De haeresibus (s. 115-178). Turnhout: Typographi Brepols Editores Pontificii.

Bardy, G. (1953). O nauczycielu. Biograficzne tło dialogu. W: J. Domański (red.), Dialogi filozoficzne (T. 3, s. 7-16). Warszawa: Wydawnictwo „PAX”.

Böhm, W. (1997). Entwürfe zu einer Pädagogik der Person. Bad Heilbrunn: Julius Klinkhardt.

Böhm, W., Schiefelbein, E., Seichter, S. (2019). Projekt Erziehung. Eine Einführung in pädagogische Grundprobleme (6. aktualisierte und überarbeitete Auflage). Paderborn: Ferdinand Schöningh.

Czudek-Ślęczka, S. (2011). Koncepcje pedagogiczne św. Augustyna. W: A. Murzyn (red.), Paideia starożytnej Grecji i Rzymu (s. 61-70). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Jeziorański, M. (2022). Relacja wychowawcza. Rozumienie, modele, propozycja. Lublin: Wydawnictwo KUL.

Nawroczyński, B. (1968). O wychowaniu i wychowawcach. Dwanaście studiów pedagogicznych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

Nietzsche, F. (2022). Ecce homo: Jak się staje tym, czym się jest. Tłum. J. Dudek, E. Kiresztura-Wojciechowska. Kraków: Wydawnictwo Vis-à-vis Etiuda.

Nowak, M. (2008). Teorie i koncepcje wychowania. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.

Ostrowska, U. (2006). Aksjologiczne podstawy wychowania. W: B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (T. 1, s. 391-415). Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Pedagogiczne.

Russell, B. (1916). Principles of social reconstruction. London: G. Allen & Unwin Ltd.

Schorb, A. O. (1958). Erzogenes Ich. Erziehendes Du. Stuttgart: Ernst Klett Verlag.

Suwiński, S. (2020). Mistyka i prymat miłości. Teologia i Człowiek, 51(3), 101-117. https://doi.org/ 10.12775/TiCz.2020.041