Włoski ksiądz Luigi Giussani wypracował charakterystyczny styl pedagogii, który jest kontynuowany w założonym przez niego ruchu Komunia i Wyzwolenie. W celach pedagogicznych pogłębiał znaczenie potocznie używanych pojęć, takich jak piękno, muzyka, praca, tworząc „pojęcia użytkowe” na potrzeby swojej pedagogii, bez tworzenia systemu filozoficznego czy nawet teologicznego. Piękno klasycznie wiązał z prawdą, ale także z subiektywnymi pojęciami gustu czy estetki. Muzykę, zwłaszcza klasyczną, wykorzystywał do ukazania najgłębszych pragnień ludzkich, na które odpowiedzią jest Chrystus. W swej pracy pedagogicznej zinterpretował kilkadziesiąt utworów muzycznych, ukazujących głębię i naturę człowieka. Pracę interpretował jako z jednej strony przemoc władzy, a z drugiej – gdy jest poddana osądowi serca – jako najgłębszy wyraz tożsamości człowieka. Cała pedagogia Giussaniego była narzędziem, środkiem, sposobem prowadzenia jego uczniów do komunii z Chrystusem, stąd też istotne kategorie filozoficzno-kulturowe, którymi się posługiwał, można nazwać „pojęciami użytkowymi”, gdyż nie odznaczają się systematyczną spójnością charakterystyczną dla definicji filozoficznych czy teologicznych. Jednak pod względem pedagogii jego oddziaływanie było i jest wyjątkowe i wciąż żywe.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Pedagogiczne · ISSN 2080-850X | eISSN 2544-5243 · DOI: 10.18290/rped
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)