W swoich adaptacjach mitycznej opowieści o Jazonie i Medei z początku XXI wieku flamandzki autor Tom Lanoye w Mamma Medea i niemiecki dramaturg Werner Fritsch w Hydra Krieg podejmują próbę zrewidowania starożytnego mitu Medei jako dzieciobójczyni, całkowicie lub częściowo uwalniając ją od winy. W wersji Lanoye’a zarówno Medea, jak i Jazon zabijają swoje dzieci, natomiast w interpretacji Fritscha to Jazon staje się dzieciobójcą. Lanoye i Fritsch sięgają po archaiczny mit, by przeprowadzić krytykę cywilizacyjną. Obie sztuki ukazują dychotomię między kulturą hellenistyczną a barbarzyńską. Lanoye skupia się przede wszystkim na relacjach między płciami, podczas gdy Fritsch kładzie większy nacisk na współczesną sytuację globalno-polityczną, łącząc sagę z atakiem terrorystycznym z 11 września 2001 roku, potępiając w ten sposób wojowniczy męski pierwiastek. Celem artykułu jest porównanie obu wersji z ich oryginalnymi źródłami – Medeą Eurypidesa oraz Argonautyką Apolloniosa z Rodos – a także odpowiedź na pytanie o znaczenie klasycznego mitu we współczesnym teatrze.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)