Artykuł omawia dziedzictwo modernizmu socjalistycznego w twórczości polskich artystów działających po 2000 r. Wystawy prezentowane w latach 2000, takie jak „Betonowe dziedzictwo” w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, pokazały szczególną wrażliwość młodych artystów na architektoniczną spuściznę PRL-u i aktualność ich wizualnych eksperymentów w czasach społeczno-politycznej transformacji. Twórczość najmłodszego pokolenia artystycznego pokazuje również żywotność spuścizny przemian cywilizacyjnych PRL jako podstawy krytycznej postawy artystycznej. Traktując ich twórczość jako swoisty dokument przemian społecznych, można zinterpretować różne podejścia do niechcianego i zasymilowanego dziedzictwa. Wielowątkowa narracja odwołująca się do architektury PRL-u i rozmaitych tropów modernizacyjnych zyskała różne adaptacje w pracach takich artystów jak Mikołaj Grospierre, Diana Lelonek, Monika Sosnowska, Krzysztof Zieliński. Ważnym aspektem ich twórczości jest kategoria miejsca – historycznego i konstruowanego, ukazującego dzieje polskiego modernizmu, wpisanego w historyczne konwencje i wykorzystywanego we współczesnych interpretacjach. Atrakcyjność wizualna wskazuje jednocześnie na erozję pamięci społecznej, ale też prezentowane motywy architektoniczne stają się narzędziami opisu nowej utopii estetycznej sublimacji i ekologicznej dystopii. Podejmując na nowo relację między historią i utopią, prowadzą złożony dialog z przestrzenią architektoniczną modernizmu.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)