Adrien, Ph. (2013). La Baye. Editions Cent Pages.
Ajanohun, L. (2010). Ce vide en elle. Cie Falinga.
Al Joundi, D. (2012), Le jour où Nina Simone a cessé de chanter. L’Avant-Scène Théâtre.
Aragon, L. (1959). La Chambre d’Elsa. In L. Aragon, Elsa. Gallimard.
Bartolucci, G. (1973). La didascalia drammaturgica. Praga, Marinetti, Pirandello. Guida.
Calas, T., e.a. (dir.). (2007). Le Texte didascalique à l’épreuve de la lecture et de la représentation. Sud Editions / Presses Universitaires de Bordeaux.
Caponi, P. (2021). Un leggero malessere: la didascalia teatrale e la sua traduzione radiofonica. MediAzioni 31 (Tradurre l’oralità. Aspetti pragmatici e culturali), A105–A120. https://mediazioni.sitlec.unibo.it/images/stories/PDF_folder/document-pdf/31-2021/31_06%20caponi.pdf
Cayet, G. (2014). Les immobiles. Proposition de Rachat. Editions Théâtrales.
Chaperon, D. (2003). L’œuvre dramatique, on-line:
https://www.unige.ch/lettres/framo/enseignements/methodes/oeuvredramatique/odintegr.html
Char, R. (1983). L’Abominable des neiges. In R. Char, Oeuvres complètes. Gallimard.
Chiambretto, S. (2009). Chto suivi de Mon képi blanc et de 12 Sœurs slovques. Actes Sud-Papiers.
Chiambretto, S. (2010). Zone éducation prioritaire. Actes Sud-Papiers.
Claudel, P. (1956). La Lune à la recherche d’elle-même. In P. Claudel, Théâtre II. Gallimard.
De Min, S. (2008). Il teatro di Dino Buzzati tra modalità mimetica e modalità diegetica. Quaderni Veneti, 47/48 (gennaio/dicembre), 1–25.
De Min, S. (2010). “Quando è di scena un narratore”, modalità informative del teatro buzzatiano. Studi Buzzatiani, 15, 37–58.
De Min, S. (2013a). Leggere le didascalie. Narrazione, commento, immaginazione nella drammaturgia moderna. Archetipo libri.
De Min, S. (2013b). Ecfrasi performata. Predella, 33, 369–390.
De Min, S. (2017). Dalla visionarietà didascalica dannunziana alla scena. Archivio D’Annunziano, 4, ottobre, 109–124.
De Min, S. (2020). La drammaturgia pittorica di Samuel Beckett. Rivista di letteratura teatrale, 13, 145–160.
Fix, F., Toudoire-Surlapierre, F. (dir.). (2007). La didascalie dans le théâtre du XXe siècle. Regarder l’impossible. Editions Universitaires de Dijon.
Fulginiti, V. (2009). Aedi, rapsodi, cantastorie. Intorno all’oralità del New Epic. On-line:
https://www.academia.edu/482779/Aedi_rapsodi_contastorie_Intorno_alloralit%C3%A0_del_New_Italian_Epic
Gatti, A. (2002). Didascalie se promenant seule dans un théâtre vide. Coulisses, 26, octobre, 267–273.
Hubert, M.-C., Bernard, F. (2012). De l’hypertrophie du discours didascalique au XXe siècle. Presses Universitaires de Provence.
Gallèpe, T. (1997). Didascalies. Les mots de la mise en scène. L’Harmattan.
Golopentia, S., Martinez-Thomas, M. (1994). Voir les didascalies. CRIC & OPHRYS.
Grand-Jouan, J.-J. (1995). Un aller simple pour Phénix. Lansman.
Klinkenberg, J.-M. (1996). Précis de sémiotique général. De Bœck & Larcier S.A.
Labou Tansi, S. (2015). Une vie en arbre et chars... bonds. Lansmann.
Leśmian, B. (1985). Skrzypek opętany. PIW.
Lochert, V. (2009). L’écriture du spectacle. Les didascalies dans le théâtre européen aux XVIe e XVIIe siècles. Droz.
Maiolini, E. V. (2022). Vita interiore e ambiente teatrale: sulle didascalie di d’Annunzio. Sinestesie, 24, 295–305.
Mingioni, I. (2016). Le didascalie teatrali: testi “a parte”? In D. Jacob, F. Gadet, A. Lodge (eds.), Rapports entre langue écrite et langue parlée (section 9), Actes du XXVIIe Congrès international de linguistique et de philologie romane (Nancy, 15–20 juillet 2013) (pp. 109–117). ELIPHI.
Monga, L. (2011). Paradise. Editions Théâtrales.
Nisi, D. (2018). L’uso del colore dalle novelle alle didascalie del teatro di Pirandello. In L. Battistini e.a. (a cura di), La letteratura italiana e le arti, Atti del XX Congresso dell’ADI (Napoli, 7–10 settembre 2016). Adi Editore. https://www.italianisti.it/pubblicazioni/atti-di-congresso/la-letteratura-italiana-e-le-arti/Nisi_Pirandello.pdf
Pagliai, M. (1994). Didascalie teatrali tra Otto e Novecento (vol. I-II). Franco Cesati Editore.
Patera, V. (2009). Dal romanzo al corpo teatrale al teatro delle voci. Dramma.it, 1–6. On-line : https://www.dramma.it/dati/monografie/beckett.pdf
Petitjean, A. (2012). Etudes linguistiques des didascalies. Editions Lambert-Lucas.
Pichette, H. (1969). Les épiphanies. Gallimard.
Pirandello, L. (1936). Sogno (ma forse no). In Tutto il teatro di Luigi Pirandello (t. VI). A. Mondadori.
Porcelli, M. G. (a cura di). (2020). Il teatro delle didascalie dal vaudeville a Beckett. Porcini Editore.
Probst, J. (2005). Huit monologues. Bernard Campiche Editeur.
Roche, M. (1980). Maladie/Mélodie. Seuil.
Rosso di San Secondo, P. M. (1976). Teatro I. Bulzoni.
Sangaré, T. (2005). Le soupir des falaises. Éditions NDZÉ.
Siess, J. (2009). Y a-t-il un auteur dans la pièce? Ethos du personnage et « figure auctoriale ». Argumentation et analyse du discours, 3, 1–39.
Srebrny, S. (1948). Scena i sceniczność w teatrze ateńskim. Meander, 3, 178–183.
Titomanlio, C. (2012), Dalla parola all’azione: forme della didascalia drammaturgica (1900-1930). Edizioni ETS.
Troiani, S. (2019). Tra testo e messinscena: Ettore Romagnoli e il teatro greco, on-line: https://iris.unitn.it/retrieve/handle/11572/265461/340647/phd_unitn_Sara_Troiani.pdf
Ubersfeld, A. (1996). Lire le théâtre I. Belin.
Veinstein, A. (1955). La mise en scène théâtrale e sa condition esthétique. Flammarion.
Vauthier, J. (1953/1968). Capitaine Bada. Gallimard.
Vescovo, P. (2021). Istruzioni per l’immaginazione. Tra didascalia ed ecfrasi. Quaderns d’Italia, 26, 19–36.
Vescovo, P. (2023). Didascalie e apparizioni. Shaw, Pirandello, Mann. Engramma, 205, on-line: https://www.engramma.it/eOS/index.php?id_articolo=5224
Wołowski, W. (2007). Du texte dramatique au texte narratif, Wydawnictwo KUL.
Wołowski, W. (2016). Didaskalia i didaskaliczność w dramacie i nie tylko. Wydawnictwo KUL.