Ekumenizm jest tematem hojnym i pełnym wyzwań, wywołującym przez lata całkowicie różne opinie, od wrogości i zaciętej krytyki, do postaw przychylnych, a nawet entuzjastycznych. W pierwszej części tego artykułu chcę nawiązać do trudności w rozumieniu ruchu ekumenicznego i jego roli w stanowieniu relacji współpracy między chrześcijanami różnych wyznań w Rumunii, a także o instytucjonalnym i personalistycznym wymiarze ekumenizmu. W drugiej odnoszę się do dynamiki ekumenicznej w prawosławiu rumuńskim (włącznie ze zniekształconą recepcją decyzji Świętego i Wielkiego Synodu na Krecie w 2016 r.), cechującej się otwartością Kościoła na dialog, indyferentnością albo ignorancją współczesnego społeczeństwa odnoszącą się do zagadnień religijnych, ale też koniecznością Bożej obecności w świecie, dającej jedyną pewność, że możliwe jest pojednanie, zrozumienie, współpraca i komunikacja między ludźmi różnych przekonań, narodowości, kultur i tradycji.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)