Artykuł jest teologiczną analizą pism autobiograficznych mistyczki bł. Marceliny Darowskiej (1827–1911). Autor usiłuje uzasadnić tezę, że jej mistykę można nazwać trynitarną. W pierwszej części przeprowadza analizę językową – bada określenia dotyczące całej Trójcy Świętej, a także te odnoszące się do osoby Ojca, Syna i Ducha Świętego. Na drugim etapie skupia uwagę na teologicznej treści mistycznego doświadczenia Darowskiej. Bierze pod uwagę dynamikę relacji człowieka z poszczególnymi osobami Trójcy. Ukazuje sens życia człowieka, który polega na włączeniu się – poprzez relację „oblubieńczą” z Chrystusem – w życie trynitarne. Jest to proces, związany z wewnętrzną współpracą człowieka z Bożą łaską. Dodatkową pomocą na tej drodze są trynitarne objawienia, udzielane niekiedy człowiekowi. Autor pokazuje powiązania mistyki bł. Marceliny m.in. z mistyką dominikańską, nadreńską, ignacjańską, karmelitańską, a także z głównymi nurtami pobożności XIX wieku. Wskazuje, że oryginalność trynitarnej mistyki bł. Marceliny Darowskiej polega na silnym akcencie na odrodzenie moralne, indywidualne oraz społeczne, we wszystkich narodach świata. W opracowaniu została wykorzystana metoda badawcza zawierająca takie elementy, jak: analiza językowa, wyjaśnienie teologiczne. Całość opracowania oparta jest na hermeneutyce personalistycznej.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)