Artykuł koncentruje się na wybranych aspektach teologii sanktuariów – miejsc, które są celem chrześcijańskich pielgrzymek. Autor opiera się na tekstach biblijnych, szczególnie dotyczących Ziemi Obiecanej i Świętego Miasta Jerozolimy z jego świątynią oraz dokumenty Papieskiej Rady do spraw Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych. Każde sanktuarium ziemskie na pierwszym miejscu wyraża miłość Boga do człowieka. Bóg swą inicjatywą tworzy miejsce dogodne do bliższego spotkania z człowiekiem. Z drugiej strony, człowiek sam poszukuje takiego miejsca. Sanktuarium jest miejscem, w którym człowiek „odpoczywa w Bogu” – wchodzi z nim w bliską wspólnotę. Jednocześnie zapowiada ono przyszłe zjednoczenie z Bogiem w wieczności – „wieczny odpoczynek w Bogu” po trudach ziemskiej pielgrzymki. Tam człowiek osiągnie pełną radość i szczęście. Tak jak Ziemia Obiecana i jerozolimska świątynia były dla Izraelitów ośrodkiem tworzenia jedności i tożsamości narodu wybranego, tak dziś sanktuaria są narzędziem tworzenia i umacniania wspólnoty Kościoła przygarniającej do siebie przybyszów ze wszystkich stron świata. Artykuł podkreśla, że dzisiejsze sanktuaria są nie tylko miejscami intensywnej modlitwy, rozkwitu liturgii, ale także ośrodkami składania przez człowieka duchowych ofiar, pokuty i nawrócenia grzeszników oraz duchowej odnowy każdego pielgrzyma.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)