Artykuł podejmuje problematykę związku prawdy miłosierdzia Bożego z kapłaństwem głównie w aspekcie jej wpływu na kształt kapłaństwa i formację kapłańską. Kapłaństwo sakramentu święceń wprowadza w szczególną więź z Bogiem w Jego trynitarnej tajemnicy, upodabnia do Chrystusa Arcykapłana, uzdalnia i zaprasza do naśladowania Go w postawie i misji wobec Kościoła. Przeżywanie tej więzi z Bogiem, który jest Ojcem miłosierdzia, z Chrystusem, który uosabia i urzeczywistnia miłosierdzie Ojca jako Arcykapłan „wiarygodny i miłosierny” oraz z Duchem Świętym, w mocy którego w Kościele rozdzielane są łaski zbawcze w posłudze kapłańskiej jako dary miłosierdzia Bożego, nie może nie ujawniać w samym życiu i posłudze prezbiterów rysu miłosierdzia. Stąd też w autentycznym i owocnym przeżywaniu swego kapłaństwa prezbiterzy winni dostrzegać znaczące odniesienia miłosierdzia Bożego i kapłaństwa, zgłębiać tajemnicę Bożego miłosierdzia, zwłaszcza w relacji do kapłaństwa, rozwijać nabożeństwo do miłosierdzia Bożego, naśladować to miłosierdzie w swej posłudze kapłańskiej, czyli niejako formować siebie stale także w świetle tajemnicy miłosierdzia Bożego.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)