W drugiej połowie XX wieku jeden z francuskich homiletów wyraził opinię, że ponowne odkrycie homilii było jednym z najdonioślejszych odkryć teologicznych tego pokolenia. Wraz z ukształtowaniem się społeczeństwa medialnego, w którym szeroko rozumiane media stały się środowiskiem człowieka, pojawiła się wątpliwość, czy homilia ponownie nie utraci swojego znaczenia. W artykule autor stawia pytanie: Czy w tej nowej rzeczywistości głos z ambony ma szanse zaistnieć, jako mające jeszcze jakiekolwiek znaczenie i zobowiązujące słowo Boże? Nie pretendując do znalezienia wyczerpującej odpowiedzi, zwraca uwagę na konieczność podjęcia w tym zakresie pogłębionej refleksji homiletycznej. Wskazuje, że społeczeństwo medialne nie jest jedynie zewnętrznym środowiskiem, w którym człowiek przebywa, zachowując swoją niezmienną strukturę percepcyjną, lecz jest zjawiskiem głęboko transformującym człowieka i jego stosunek do rzeczywistości. Na tym tle ukazuje konieczność dostosowania przekazu homilijnego do tej nowej rzeczywistości.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)