Język Polski
English
Kościelna ekumeniczna dyplomacja w czasie i po Soborze Watykańskim II. Stare i nowe uwagi i komentarze prawosławne
Nicu Dumitraşcu
Abstrakt
Pomimo optymizmu, który nastąpił po ogłoszeniu przez Jana XXIII Soboru Watykańskiego II, jak i potem po wizycie Jana Pawła II w Bukareszcie, pierwszej takiej wizycie papieża w kraju prawosławnym, relacje prawosławno-rzymskokatolickie nie poprawiły się w takim stopniu, na jaki miano nadzieję. Autor dowodzi, że jest to w znacznej mierze spowodowane rozdźwiękiem między ekumeniczną dyplomacją rzymskokatolicką, funkcjonującą tak, jak pokazał Jan Paweł II w Rumunii, podejmując kroki ku pojednaniu obu chrześcijańskich tradycji, a językiem używanym przez Watykan, zdającym się uniemożliwiać takie pojednanie. Dotyczy to używanej przez Watykan terminologii, nie do zaakceptowania przez świat prawosławny. Przykładem może być stosowanie terminu „Kościoły siostrzane”, jak i powiązane z katolickim rozumieniem tej koncepcji zagadnienie uniatyzmu. Konkludując, autor podkreśla znaczenie ekumenicznej elastyczności i ducha pojednania, do których powołane są wszystkie wyznania chrześcijańskie.
Słowa kluczowe:
ekumenizm, Sobór Watykański II, dyplomacja kościelna, Kościół, eklezjologiaSzczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.