Kara śmierci wzbudzała i wzbudza wiele emocji. Jakkolwiek istnieje od niepamiętnych czasów, przez kolejne stulecia podejście do niej zmieniało się, podobnie jak stosunek do karania w ogóle. Wydaje się, że przestano ją uważać, przynajmniej w europejskim kręgu kulturowym, za „naturalny” element porządku świata. Powinnością przeciwstawienia się zbrodni zabójstwa obciążony jest każdy człowiek. Każdy zaś z osobna odpowiedzialny jest za swoje własne czyny, dzięki głosowi sumienia poznaje prawo naturalne, nakazujące uszanowanie cudzego życia. Obowiązek ten spoczywa równocześnie na ustanowionej przez Boga władzy państwowej. To do niej należy zagwarantowanie spokoju życia społecznego i ochrona godności ludzkiej. W świetle tradycji Kościoła katolickiego kara śmierci jest dopuszczalna jako ostateczny środek obrony społeczeństwa przed przestępcami. Potwierdza to nauka Ojców Kościoła, wypowiedzi papieży, listy episkopatów katolickich oraz rozważania teologów. Podobnie problem ten ujmuje Katechizm Kościoła Katolickiego, którego orzeczenie zostało zrewidowane po opublikowaniu Evangelium vitae.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)