Klasztor Kanoników Regularnych w Kraśniku funkcjonował od roku 1469 do kasaty przez władze carskiej Rosji w 1864. Jego dzieje i wkład w kulturę regionu nie doczekały się dotąd szczegółowego zbadania i opracowania. Publikacje poświęcone wprost klasztorowi kraśnickiemu są stosunkowo nieliczne i dotyczą przede wszystkim kwestii szczegółowych. Najważniejsze opracowania dotyczące początków klasztoru kraśnickiego pochodzą od Ewy Zielińskiej (Kultura intelektualna kanoników regularnych z klasztoru w Kraśniku 1469-1563, Lublin 2002) i Janusza Kurtyki (Tęczyńscy. Studium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średniowieczu, Kraków 1997).
Nie budzi wątpliwości czas powstania klasztoru i jego najwcześniejsze uposażenie. Znana jest osoba fundatora. Wśród powodów fundacji wymieniono następujące: uczczenie pamięci ojca; uczynienie z klasztoru kraśnickiego rodowej nekropolii Rabsztyńskich; osobista pobożność Jana Rabsztyńskiego i troska o zapewnienie miejscowej ludności odpowiedniej opieki duszpasterskiej.
Nierozwiązany jest problem czasu powstania parafii w Kraśniku. Zagadką pozostaje zwłoka biskupa krakowskiego Jana Lutka z Brzezia z wystawieniem dokumentu potwierdzającego fundację i erygującego klasztor w Kraśniku. Wątpliwości budzi sprawa istnienia w Kraśniku średniowiecznego skryptorium.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)