We współczesnej teologii rzadko pojawia się chrystologiczny tytuł Christus totus. Wydaje się, że przyczyną tego jest brak jednoznacznego rozumienia i interpretacji tego tytułu. Dlatego artykuł: „Christus totus – różne drogi interpretacji” jest próbą przedstawienia bogactwa teologicznego tego tytułu. W aspekcie eklezjologicznym Christus totus wyraża jedność Chrystusa Głowy i Ciała-Kościoła. Bez zacierania tożsamości Boskiej Osoby, Jezus Chrystus musi być postrzegany zawsze i nierozdzielnie z Kościołem, który przejmuje i zapożycza od swojej Boskiej Głowy nową podmiotowość. Christus totus w perspektywie antropologicznej jest paradygmatem nowego człowieka. Z jednej strony jest nowym Adamem – osobą korporatywną, a z drugiej strony jest osobowością, którą charakteryzuje całkowita otwartość na innych. Jezus Chrystus jest człowiekiem, który nie istnieje dla siebie, ale dla innych, otwierając na oścież granice swojej egzystencji. W perspektywie kosmicznej Christus totus jest wreszcie Chrystusem kosmicznym, ponieważ pozostaje w relacji przyczynowości i celowości do całego stworzenia. Chrystus nie rozmywa się jednak w kosmosie w panteistycznym sensie, lecz pozostaje w nim obecny jako wcielony Syn Ojca i dokonuje realnej przemiany kosmosu w nowe niebiosa i nową ziemię.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)