Personalistyczne wychowanie moralne w katechezie jest przede wszystkim towarzyszeniem człowiekowi w jego rozwoju, winno ono zmierzać do osiągnięcia pełni człowieczeństwa oraz urzeczywistnienia siebie jako osoby ludzkiej. Podstawą personalistycznej formacji moralnej jest osoba ludzka i jej niczym niepodważalna i nieredukowalna godność. Katecheza, przekazując orędzie moralne, nie naucza jednej z wielu teorii dobrego postępowania człowieka, lecz wyjaśnia prawdę o nim samym jako o osobie, o jego niepodważalnej godności. Nauczanie moralności nie jest to zatem savoir-vivre, lecz posiada charakter ontyczny, czyli jest twórczością personalną i prowadzi osobę ludzką do doskonałości i świętości. Personalistyczne podejście do wychowania moralnego postuluje, aby człowiek był nie tylko wykonawcą Bożego prawa, ale współgospodarzem zaproszonym do szukania prawdy. Stąd w ujęciu personalistycznym formacja moralna nie jest techniką oddziaływania na wychowanka, nie idzie w kierunku posłuszeństwa normom i obowiązkom, nie koncentruje się na ubóstwianiu prawa i legalizmu, nie jest też moralizatorstwem, lecz opiera się na spotkaniu i komunii osoby ludzkiej z Chrystusem Jezusem oraz podążaniu i naśladowaniu Jego Osoby. Cały proces wychowania moralnego ma służyć osobie, aby stawała się bardziej sobą, potwierdzała swoją godność poprzez przechodzenie od człowieczeństwa natury do człowieczeństwa osoby.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)