Artykuł dowodzi, że praktyka kultu przodków w Afryce jest systemem zbliżonym do chrześcijańskiej wiary w „obcowanie świętych”. Jest to system realizacji pełnego potencjały ludzkiego (religijnego) doświadczenia. Człowieczeństwo jest również zdolnością rozwijaną tak, by stawać się coraz bardziej człowiekiem z Bożą pomocą. W takim względzie dobrostan albo, w chrześcijańskim znaczeniu, „zbawienie” jest owocnym spełnieniem osobowych umiejętności danej osoby dzięki pokarmowi zbawiennych relacji między żyjącymi potomkami i ich przodkami. W artykule taki światopogląd został zbadany, wychodząc z perspektywy chrześcijańskiej doktryny o obcowaniu świętych jako obecnej rzeczywistości i drogi do osiągnięcia pełni dobrostanu. Autor przyjmuje potrójny wymiar Kościoła i wyróżnia „wzniosłe życie duchowe”, „życie zmartwychwstałe” oraz życie boskie jako systematycznie rozwijane dzięki przeżywaniu nauki o obcowaniu świętych. Nadzieja chrześcijańska jest głęboko chrystologiczna, transcendując więzy naturalne.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)