Na początku 2014 roku, podczas jednej z porannych medytacji, papież Franciszek, nawiązując do znanej wypowiedzi Piusa XII, stwierdził, że utrata poczucia grzechu jest złem tej cywilizacji, złem, które umacnia chrześcijańską przeciętność i jest odwrotnie proporcjonalne do uwagi i budowania Królestwa Bożego wśród ludzi. Kategorie poczucia grzechu i poczucia winy, przynajmniej teoretycznie i bez uogólnień, mogą być zrozumiałe w ramach doświadczenia chrześcijańskiego i sumienia kościelnego, ale gdy rozszerzy się horyzont ludzki, te dwa pojęcia nie znajdują racji bytu, ponieważ kwestia tak naprawdę nie pojawia się w rzeczywistości. Dzieci i twórcy współczesnej kultury, mężczyźni i kobiety naszych czasów, choć ukierunkowani na Królestwo Boże, są silnie dotknięci mentalnością zeświecczoną, globalistyczną i pluralistyczną, która negatywnie wpływa na ich postawy, zachowania i ekspresje egzystencjalne. Kościół, zarówno ad intra, jak i ad extra, staje przed problemem, jak przemienić przejawy tej nowej antropologii na wartości ewangeliczne; problem polega nie tyle na tym, jak przywrócić poczucie winy i grzechu, ile na tym, jak przywrócić lub wzbudzić wiarę w sercach ludzi. Skuteczna ewangelizacja ma na celu przywrócenie Ewangelii w sercach ludzi i wychowanie ich w sensie Boga, tak aby współcześni ludzie mieli wyższy paradygmat (Jezusa), z którego mogliby czerpać inspirację.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)