Autor pragnie wykazać, że we współczesny kryzys chrześcijaństwa wpisuje się kryzys związany z kwestionowaniem jego roszczenia do prawdy. Sceptycyzm wobec prawdy, którą niesie chrześcijaństwo, jest wspierany przez osiągnięcia współczesnej nauki, która zamierza przezwyciężyć dotychczasowe myślenie na temat egzystencji człowieka i jego relacji do Boga. Do tego przyczyniają się jeszcze dwa czynniki, jakimi są: krytyczna egzegeza oraz krytyka klasycznej metafizyki. W kontekście wymienionych zagrożeń, Autor podejmuje próbę wyjaśniającego odczytywania znaków czasu, wskazując na kwestię prawdy religijnej przez pryzmat wyjątkowości i powszechności Jezusa Chrystusa. Stanowisko, które przyjmuje Autor w odniesieniu do prawdy, uważa za decydujące, ponieważ daje ono podstawę do tego, aby mówić o prawdziwej religii. W ten sposób pragnie sformułować wyzwanie dla myśli chrześcijańskiej związane z obecnym wzrostem i rozprzestrzenianiem się ruchów religijnych.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)