Teologia fundamentalna, jako dyscyplina i ośrodek akademicki prowadzący działalność naukowo-badawczą, dydaktyczną i organizacyjną, istnieje w KUL od jego początku, najpierw jako Katedra Teologii Fundamentalnej (1918-20), potem Sekcja Teologii Fundamentalnej (1920-99), a od 1999 Instytut Teologii Fundamentalnej. W trakcie rozwoju ośrodek ten zaczął przybierać kształt szkoły naukowej – lubelskiej szkoły teologii fundamentalnej. Jej podwaliny położył ks. Edward Kopeć. Potem rozwijali ją m.in. ks. Stanisław Nagy, ks. Romuald Łukaszyk, religioznawca ks. Henryk Zimoń, a zwłaszcza ks. Marian Rusecki (uczeń ks. Kopcia) – główny współtwórca szkoły i jej najpłodniejszy autor, którego naukowe dokonania są wizytówką szkoły i oddziałują na współczesną polską teologię fundamentalną. Za jego czasów, zwłaszcza od początku XXI w., szkoła odnotowała najwięcej najbardziej znaczących dokonań naukowych i organizacyjnych. Aktualnie starają się ją rozwijać uczniowie ks. Ruseckiego pracujący w Instytucie Teologii Fundamentalnej KUL, a także jej absolwenci pracujący w innych ośrodkach. W niniejszym artykule została przedstawiona naukowa charakterystyka (rys historyczny, cechy i główne nurty badawcze) lubelskiej szkoły teologii fundamentalnej (punkt 1) oraz jej najważniejsze osiągnięcia (punkt 2): główne publikacje, osiągnięcia organizacyjne oraz współpraca krajowa i międzynarodowa.
Słowa kluczowe: apologetyka; chrystologia fundamentalna; II Międzynarodowy Kongres Teologii Fundamentalnej ,,Chrześcijaństwo jutra”; eklezjologia fundamentalna; etnologia religii; historia religii; Leksykon Teologii Fundamentalnej; lubelska szkoła teologii fundamentalnej; religiologia; szkoła akademicka; teologia fundamentalna; teologia religii
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)