Język Polski
English
Szanse Kościoła w obliczu kryzysu według Michaela N. Ebertza
Abstrakt
Kościół można postrzegać jako system społeczny, który musi zabezpieczać swoje zasoby, definiować i zapewniać odpowiednią orientację, utrzymać jedność, zaangażowanie i współpracę oraz zapewnić członkom akceptację wewnętrzną i zewnętrzną. Taki punkt widzenia ukazuje, że instytucja kościelna rzeczywiście znajduje się w kryzysie. Reakcję na to mogą stanowić próby stabilizacji instytucjonalnej, fundamentalizm, próby samoregulacji pragmatycznej, tworzenia Kościoła elitarnego czy wreszcie opcja uczenia się w służbie współczesnemu człowiekowi. Chodzi zwłaszcza o podjęcie trudu ułożenia relacji ze społeczeństwem, przestrzeganie standardów i zaangażowanie wiernych świeckich. Wobec erozji społecznej Kościoła pojawia się konieczność podjęcia odpowiednich działań oraz wykorzystanie istniejącego potencjału rozwoju. Potrzeba zwłaszcza nowej strategii przyciągania duszpasterskiego i odzyskania potencjału eschatologicznego instytucji kościelnej. Można jeszcze interweniować i korygować to, co zaniedbywano w odniesieniu do zmieniających się form życia społecznego, szukać nowego modelu obecności w społeczeństwie oraz wykorzystać istniejący potencjał społecznej legitymacji i mobilizacji w społeczeństwie pluralistycznym. Socjologia nie jest w stanie dostarczyć pewnych recept terapeutycznych, może jednak formułować zalecenia i rekomendacje. Proponuje więc strategię rozwoju preferującą komunikację, poszukiwanie nowych możliwości działania oraz prowadzenie konstruktywnego dialogu ze współczesnym światem, bez naśladowania go czy bezkrytycznego przystosowywania się do jego wymogów i oczekiwań.
Słowa kluczowe:
kryzys, erozja społeczna, typy reakcji, potencjał możliwości, perspektywySzczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.