Pojęcie „mistyka” było odnoszone w Kościele pierwotnym do całego Kościoła i wskazywało na doświadczenia wspólne dla wszystkich jego członków, sakramenty i specjalny sposób życia. Mistykiem był każdy członek Kościoła. Kościół nie znał przeciwstawiania urzędu i ducha, instytucji i mistyki. Eklezjologia – łącznie z aspektem instytucjonalnym – nie tylko łączyła się z doświadczeniem mistycznym, lecz służyła także wprowadzeniu w misterium chrześcijaństwa. Dlatego mistyka eklezjalna ma swoją własną charakterystykę i odnosi się do Kościoła jako „Ciała Chrystusa”, sakramentów – zwłaszcza chrztu i Eucharystii, „słowa” w relacji do sakramentu, pełnienia urzędu kościelnego oraz praktykowania ascezy i życia monastycznego. Mistyka komunii wymaga jednak od chrześcijan nie tylko właściwej refleksji teologicznej, lecz przede wszystkim życia wspólnotowego i poszukiwania świętości osobistej, która ma służyć całemu Kościołowi.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)