Jak zdefiniować pneumatologię narodów w świetle nauczania Jana Pawła II? Czy działanie Ducha Świętego w narodzie jest jednorazowe i ekskluzywne, czy jest częścią tajemnicy odkupienia i działaniem w całym Kościele? Odpowiedzi na te pytania odnaleźć można w przemówieniach i homiliach Jana Pawła II wygłoszonych podczas jego pierwszej pielgrzymki do Polski i studiując jego pierwszą encyklikę Redemptor hominis. W nich wskazane jest źródło poszukiwań definicji pneumatologii narodów, a bije ono z Soboru Watykańskiego II, który wezwał do odczytywania znaków czasu i wyjaśniania ich w świetle Ewangelii. To Sobór zachęcił do wzmożenia zainteresowania działaniem Ducha Świętego w takich obszarach, jak rozwój porządku społecznego i bieg historii ludzkiej. Właśnie tu znajdujemy podstawy do mówienia o pneumatologii narodów i obserwacji obecności Ducha Świętego w historii narodów. Jan Paweł II odpowiada na to wezwanie i realizuje je od pierwszych dni pontyfikatu, wskazując, że Kościół bierze swój początek w wieczerniku, a przez Kościół ludy i narody wprowadzane są do mistycznego ciała Jezusa Chrystusa. Wszelkie późniejsze gesty i symbole wyrażone w chrztach poszczególnych narodów są jedynie odpowiedzią na ten najważniejszy akt – zesłanie Ducha Świętego.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)