Ofiarniczy wymiar Mszy świętej mógłby być lepiej zrozumiany, jeśli na nowo przywrócilibyśmy pojęcie „ofiary”. Powszechne, świeckie rozumienie ofiary ujmuje ją w kategoriach straty, smutku i rezygnacji z czegoś, podczas gdy biblijne, teologiczne rozumienie widziane jest w kategoriach daru, radości i dawania Bogu. Dlatego w artykule poddano analizie ofiarę w trzech kontekstach, w których się ona dokunuje: niewinności, grzechu i Osoby Chrystusa. Pierwszy z nich to kosmiczna liturgia homo adorans, sprawowana w stanie pierwotnej sprawiedliwości. Drugi to skażona po grzechu forma ofiary oczekującej na odkupienie. Trzecia to ofiara krzyża, w której łaska udoskonala naturę, a pierwotne znaczenie ofiary zostaje przywrócone. Ofiarny Chrystus – kapłan i ofiara – oddaje się członkom swojego mistycznego ciała, aby formować ich do prawdziwej ofiary.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)