Przedmiotem publikacji jest zagadnienie towarzyszenia człowiekowi umierającemu. Śmierć jako ostatnia faza życia ludzkiego jest niezaprzeczalnym faktem, a przejście do życia wiecznego stanowi niezwykle istotne wydarzenie dla osób wierzących. Szczególnym wezwaniem w obecnym czasie jest uczynienie z niej wydarzenia ludzkiego pośród procedur medycznych, lęków i marginalizacji. Rozpoznanie procesu umierania jawi się jako ważny element w rozpoczęciu przygotowania chorego do śmierci oraz towarzyszenia rodziny w tym misterium. W tym celu wskazano także na konkretne umiejętności przydatne w opiece terminalnej. W toku badań zwrócono również uwagę na odpowiedzialność personelu medycznego za przekazanie informacji o możliwości nadejścia śmierci oraz na uwrażliwienie chorego i jego rodziny na czas umierania. Przyjęcie śmierci i akceptacja odchodzenia z tego świata staje się podstawową wskazówką przywrócenia temu wydarzeniu humanistycznego wymiaru pośród procedur medycznych zwłaszcza w obliczu szczególnego przejawu industrializacji umierania, którym stał się czas pandemii, uniemożliwiający właściwe relacje rodziny z chorym.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)