Kościół „ziemski” jest w drodze i ma za zadanie czynić uczniami wszystkie narody (por. Mt 28,19-20). Ma swoją godność transcendentalną, proporcjonalną do jego reprezentacyjnej (sakramentalnej) istoty i funkcji jako powszechnego sakramentu zbawienia. W perspektywie chrystologicznej Kościół „ziemski” realizuje odkupieńcze i zbawcze dzieło Chrystusa. Ze strony Kościoła to zbawcze dzieło jest wciąż aktualne, polimorficzne i niepełne, a niekiedy także splamione grzechem. Kościół bowiem nie jest tożsamy z Królestwem Bożym. Dlatego aktualnym pytaniem pozostaje, jak realizować teandryczną naturę Kościoła w jego misji w aktualnym kontekście historycznym, społecznym i kulturowym? Szczególnej dramaturgii w realizacji misji Kościoła dodaje dzisiaj sytuacja pandemii Covid−19, która z jednej strony przyczynia się do utrudnienia wypełniania szczególnie funkcji liturgicznej, a z drugiej strony wzmaga proces ubożenia ludzi w wielu krajach świata. Nowi ubodzy stają się dodatkowym wyzwaniem dla Kościoła w jego misji charytatywnej. Artykuł ma charakter dogmatyczno−pastoralny, a jego głównymi źródłami są dokumenty posoborowe i najnowsze wypowiedzi papieża Franciszka. Zdaniem autora − Kościół jako wspólnota uczniów Chrystusa − musi uczyć się od swego Mistrza budowania relacji międzyludzkich w poszukiwaniu harmonii ze światem i w służbie ludzkości. Pamięć o teandrycznej naturze Kościoła może w tym zadaniu okazać się bardzo pomocna.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)