Język Polski
English
Pontyfikał Romano-Germański – krytyka dotychczasowej edycji i nowe postulaty badawcze Henry’ego Parkesa
Abstrakt
Edycja Pontyfikału Romano-Germańskiego z 1963 r. przez całe dziesięciolecia była podstawą do dalszych badań na pontyfikałami w różnych dziedzinach. Henry Parkes w ostatnich opracowaniach podważył zasadnicze założenia tej edycji, postulując słusznie jej rewizję. Artykuł streszcza syntetycznie historię powstania edycji Vogel-Elze i jej założenia, przytacza jej krytykę dokonaną przez Parkesa, jego nowe hipotezy i postulaty do dalszych badań, a także krytyczną ocenę jego hipotez. Parkes podważył zasadnicze założenie edycji Vogel-Elze, że najbliższy oryginałowi jest kodeks 451 z Monte Cassino, a najbardziej reprezentatywna grupa 1. manuskryptów, ponieważ nie zachował się oryginał do porównania. Brak Benedictiones i Iudicia Dei w grupie 1. i Cassinensis 450 byłby, jego zdaniem, dowodem na ich późniejsze pochodzenie, a nie wcześniejsze, jak dotychczas sądzono. Pontyfikał nie przynależał jedynie do biskupa, ale był używany np. podczas koronacji królów, zawiera też wiele błogosławieństw udzielanych przez prezbiterów czy wręcz komentarzy liturgicznych. Według Parkesa najstarszy jest kodeks B 52 z Bambergu, a najbardziej reprezentatywna grupa 2 rękopisów zebranych przez Andrieu. Z wyjątkiem podkreślenia, że kodeks B 52 i grupa 2 zawiera śpiew Humili prece nieobecny w Cassinensis 450 i kodeksach z grupy 1., nie przedstawia jednak żadnych argumentów za swoją hipotezą. Jego krytyka edycji Vogel-Elze z pewnością może stanowić ważną wskazówkę do krytycznego korzystania z niej w badaniach nad pontyfikałami.
Słowa kluczowe:
Pontyfikał Romano-Germański, manuskrypty średniowieczneSzczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
