Główną ideą tego opracowania jest pokazanie, że region Europy Środkowo-Wschodniej można scharakteryzować w wymiarze kulturowym i politycznym przez metaforę zranienia. Również uwzględniająca kontekst historyczny interpretacja tego regionu może być zbudowana na podstawie metafory rany. Zranienie społeczne jako paradygmat interpretacyjny tego regionu, który pojawia się w publicznych wypowiedziach polityków i przywódców religijnych, stanowi jedno z ważniejszych wyzwań dla miejscowych społeczeństw. Problem opracowania można wyrazić w złożonym pytaniu: jak społeczeństwa regionu radzą sobie z własnymi ranami, w jakim stopniu doświadczenie poniesionych w minionej przeszłości urazów wpływa na kształtowanie się ich zbiorowej tożsamości dzisiaj oraz jak praca nad bolesną przeszłością przyczynia się do budowania jedności z innymi narodami regionu? Doświadczenie zranienia społecznego stanowi dla Kościołów chrześcijańskich i innych wspólnot religijnych duże wyzwanie, które nakazuje ocenić krytycznie dotychczasowe formy praktyki pojednania jako zbyt indywidualistyczne. Współcześnie należy wypracować nowy wspólnotowy model pojednania i budowania pokoju na poziomie lokalnym, krajowym i międzynarodowym, a Kościoły chrześcijańskie mają w tym zakresie wiele do zrobienia.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Teologiczne · ISSN 2353-7272 | eISSN 2543-5973 · DOI: 10.18290/rt
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)