Przedmiotem artykułu jest funkcjonowanie czasowników deontycznych w wybranych typach wypowiedzi filomatów, przede wszystkim w ustawach, dekretach i instrukcjach – ogólnie: w wypowiedziach o charakterze normatywnym. Tego typu teksty pełnią dwie funkcje: kreatywną, ponieważ tworzą pewien stan rzeczy, oraz dyrektywną, która wiąże się z wpływaniem na postępowanie odbiorców. Korpus badawczy stanowią dwa tomy Materiałów do historii Towarzystwa Filomatów wydane w Krakowie w latach 1920-1921. Przeprowadzona kwerenda wykazała, że najwięcej czasowników deontycznych pojawia się w ustawach. Dominują wśród nich słowa konstytuujące nakazy, rzadziej występują czasowniki wyrażające pozwolenie oraz czasowniki zakazu. W strukturze semantyczno-pragmatycznej omawianych czasowników zostały wyróżnione cztery komponenty, tj. sprawca i odbiorca deontyczny, potencjalna akcja i uwarunkowania. Czasowniki deontyczne konstytuują wypowiedzi o charakterze normatywnym, które dotyczą działań ludzi połączonych wymianą myśli, wzajemnym oddziaływaniem intelektualnym i emocjonalnym, a więc tworzących kolektyw myślowy w rozumieniu Ludwika Flecka.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)