Artykuł jest nawiązaniem do tekstu Wandy Achremowiczowej pt. „Uwagi o roli dźwięku w poezji Mickiewicza” (opublikowanym „w setną rocznicę Mickiewiczowską”, w 1955 roku) i próbą realizacji zawartych w nim postulatów dotyczących roli głosu w twórczości poety. Jak pisze autorka: „W mickiewiczowskim świecie dźwięków największą rolę gra głos ludzki jako niezwykle giętkie narzędzie ekspresji uczuciowej zarówno w postaci nieartykułowanej, jak tym bardziej w zespoleniu ze słowem. Wtedy dopiero jest wyrazem całej psychofizycznej istoty człowieka” (s. 110). Głos ludzki jako medium mające właściwość przekazywania intencji, stanów emocjonalnych, poruszeń serca, daje szczególną orientację w tym zakresie, a odwołanie się do niego wydatnie wzbogaca rysunek postaci, zwłaszcza w odniesieniu do ich życia wewnętrznego. Do głównych zagadnień poruszonych w artykule należą: foniczna charakterystyka wybranych postaci, specyfika emocji powiązanych z głosem, głos jako narzędzie spotkania i jego oddziaływanie, a także różne drogi głosu ze szczególnym uwzględnieniem relacji między sercem i głosem w twórczości Adama Mickiewicza.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)