Artykuł jest próbą konceptualizacji sytuacji pozaformalnego uczenia się języków obcych w opozycji do sytuacji uczenia się formalnego i nieformalnego. Jego celem jest wykazanie nieostrych granic powyższych kategorii, tak że nie sposób zdefiniować jednej z nich bez odwołania się do pozostałych. W pierwszej części pracy opieramy się na definicjach opracowanych przez Schugurensky’ego w zakresie edukacji obywatelskiej, przenosząc je na grunt glottodydaktyki, oraz na opracowaniach Socketta dla nieformalnego uczenia się języków obcych na studiach wyższych, ilustrując je przykładami z polskiego kontekstu edukacyjnego. W drugiej części wykazujemy trudności związane z zaklasyfikowaniem konkretnych sytuacji uczenia się języków obcych do poszczególnych kategorii na podstawie badania własnego przeprowadzonego wśród studentów filologii francuskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W konkluzji przedstawimy prototyp modelu sytuującego pozaformalne uczenie się języków obcych w kontinuum różnych sytuacji uczenia się.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)