Celem podjętych w artykule rozważań i analiz jest próba zdefiniowania kolekcji Listów Sokratesa i sokratyków jako dzieła na podstawie spójności jej wewnętrznej struktury. W dowodzeniu została uwzględniona tradycja rękopiśmienna omawianych listów i ich edycje, ponieważ obserwujemy tam pomieszaną kolejność korespondencji sokratyków. Aby się bliżej przyjrzeć budowie fabuły, która stanowi jeden z głównych determinantów jedności dzieła, oraz podjąć próbę identyfikacji autorstwa, a dokładniej istnienia więcej niż jednego autora listów uczniów Sokratesa, analizie poddałam dwie grupy listów – ep. 8-13 oraz 14-17. Ponieważ grupy te tworzą również samodzielne narracje, posłużyłam się modelem opowiadania zaproponowanym przez Jean M. Mandler w ramach badań nad gramatyką opowiadania. Dodatkowo dla potwierdzenia dokonanych obserwacji odwołałam się do reguł budowy opowiadania ustnego wskazanych przez Williama Labova i Joshuę Waletzky’ego. Rezultaty analizy obu opowiadań pozwoliły zanegować istnienie jednolitości i zwartości strukturalnej zbioru. Jedynym ogniwem spajającym ów zbiór jest myśl sokratyczna. Socratis et socraticorum epistolae tworzą zatem coś na kształt „epistolarnej powiastki filozoficznej”.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)