Celem artykułu jest eksplikacja hymnu Philomena Jana Peckhama, franciszkanina, ucznia św. Bonawentury. W interpretacji hymnu wrócono uwagę na zagadnienie prywatnej medytacji afektywnej, ważne dla nurtu pobożności franciszkańskiej ćwiczenie duchowe, popularne w okresie od końca XI wieku do schyłku średniowiecza. Kluczem do zrozumienia utworu są rozważania św. Bonawentury zawarte w traktatach mistycznych W strukturze poematu rozbudowana narracja służy pokazaniu mistycznej drogi, jaką poprzez oczyszczenie, oświecenie przebywa dusza aż do radości zjednoczenia z Bogiem. W utworze wyodrębnione zostały następujące części wyznaczane Liturgią Godzin: Wstęp – Prooemium, Śpiew o świcie – Cantus in Diluculo, Śpiew na prymę – Cantus ad Primam, Śpiew na tercję – Cantus ad Tertiam, Śpiew w południe – Cantus ad Meridiem, Śpiew na nonę – Cantus ad Nonam. Podjęto także refleksję na temat obecności w polskiej literaturze hymnu Peckhama, przetłumaczonego w dobie romantyzmu przez Lucjana Siemieńskiego.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)