W kontekście współczesnego społeczeństwa, naznaczonego zmęczeniem emocjonalnym i przeciążeniem psychicznym, muzyka medytacyjna jawi się jako istotne narzędzie wspierające regenerację psychiczno-emocjonalną. Artykuł analizuje terapeutyczny potencjał muzyki medytacyjnej, koncentrując się na jej strukturze – tempie, dynamice, harmonii, rytmie i barwie dźwięku – oraz ich wpływie na stan psychiczny odbiorcy. Z perspektywy filozoficznej, kulturowej i psychologicznej ukazano, w jaki sposób muzyka medytacyjna sprzyja wewnętrznej równowadze, odnowie duchowej i samoświadomości. Omówiono również rolę wykonawcy, znaczenie technologii cyfrowych oraz zastosowanie praktyk muzykoterapeutycznych. Szczególną uwagę poświęcono niewerbalnej sile komunikacyjnej muzyki i jej zdolności do wywoływania głębokich reakcji emocjonalnych. W konkluzji podkreślono, że muzyka medytacyjna, zakorzeniona zarówno w tradycji, jak i innowacji, stanowi ważny zasób w radzeniu sobie z wyzwaniami współczesności i budowaniu dobrostanu poprzez sztukę i terapię.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)