Inspiracje tematyką religijną w polskich utworach organowych stały się powszechną praktyką kompozytorską dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Wiele pieśni kościelnych zostało kilkakrotnie opracowany przez autorów preludiów, wariacji i improwizacji. Technika kompozytorska w tego typu utworach została omówiona na przykładzie pieśni Kto się w opiekę. Ich twórcami byli: S. Moniuszko, W. Żeleński, M. Surzyński i J. Furmanik. Powstałe kompozycje pochodzą z okresu blisko osiemdziesięciu lat (1859-ok. 1940). Źródło pieśniowe ograniczało i narzucało pewne środki techniczne. Poszczególni twórcy zachowali na przestrzeni całych utworów chorałowy charakter tematu i był on przeważnie eksponowany w głosie najwyższym Niezaawansowane przeobrażenia harmoniczne dotyczyły zmiany trybu tonacji (W. Żeleński, M. Surzyński). Zabiegi imitacyjne zastosowane w mniejszym zakresie (Żeleński, Surzyński) i w formie fughetty (Furmanik). Te niezbyt obszerne utwory (32t., 93t., 102t. i 186t.) uzupełniają polski repertuar muzyczny. Posiadają również walory dydaktyczne służące przyszłym kompozytorom i wykonawcom muzyki organowej.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)