Artykuł postuluje możliwość wypracowania teorii obiegów w humanistyce cyfrowej, łączącej perspektywę fenomenologii (Ingardenowskie podejście do dzieła żyjącego w kolejnych konkretyzacjach, którego zastosowanie do badań współczesnej kultury zaproponował Andrzej Tyszczyk) z podejściem konstruktywistycznym w ujęciu Bruno Latoura. Autor wskazuje, że klasyczne teorie dzieła, skupione na stałej strukturze czy tekście, nie są wystarczającym ujęciem metodologicznym w obliczu kultury cyfrowej, w której platformy, remediacja, konwergencja i performatywność intensyfikują role osób tworzących i odbierających kulturę. Wprowadzając pojęcie obiegów – dynamicznych systemów kulturowych – autor podkreśla ich płynne granice, interferencje oraz zachodzące w nich negocjacje wartości i znaczeń. Teoria obiegów miałaby umożliwić badanie wielozmysłowych i rozproszonych form ekspresji, zwłaszcza w świecie zdominowanym przez narzędzia cyfrowe. Pojęcie obiegu uwzględnia intencjonalny, przeżyciowy i performatywny charakter uczestnictwa w kulturze. To propozycja metody badawczej uzupełniającej tradycyjną poetykę dzieła tak, by łatwiej opisać współczesną kulturę w jej ciągłym przepływie i transformacji.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)