Ingardenowskie pojęcie konkretyzacji estetycznej dzieła literackiego jest jedną z najważniejszych koncepcji dwudziestowiecznej estetyki i teorii literatury. Do sprawdzenia jej prawomocności w odniesieniu do twórczości science fiction zachęca stała praktyka Ingardena: apelowanie do badaczy literatury o konfrontację jego teorii z różnymi obszarami zjawisk literackich. Science fiction z racji jej osobliwych ambicji uzgadniania w formie literackiej nauki z fantazją jest pod tym względem wyzwaniem szczególnie interesującym. Konkretyzacja estetyczna utworów utrzymanych w tej konwencji musi spełniać wymagania stawiane lekturze każdego dzieła literackiego. Wymaganie szczególne polega na tym, że czytelnik powinien oprzeć się pokusie weryfikacji pomysłów autora co do możliwości realnego ich wypełnienia i stosując zasadę analogii w traktowaniu tego, co przedstawione, oraz w myśleniu o poruszonej problematyce, stworzyć w percepcji dzieła warunki dla wzbogacenia widzenia i rozumienia własnego, współczesnego mu świata.
Literatura science fiction nie ma mocy predykatywnej, każdy autor bowiem jest ograniczony horyzontem kulturowym właściwym czasowi jego życia, a więc powstania utworu. Wbrew żywionym niekiedy złudzeniom, horyzont ten określa również możliwości wyobraźni. Wartość utworu polega w tym wypadku na pobudzaniu aktywności myślenia o świecie i człowieku.
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)