Artykuł omawia na przykładzie prozy Herty Müller istotne powiązanie systemowego potencjału irytacji, który wynika z funkcjonowania w systemie i społeczeństwie zamkniętym z indywidualnymi możliwościami działania i wolnością podejmowania decyzji. Kolektywnie doświadczane i przeżywane dramaty „społeczeństwa zamkniętego” nie pozostawiają wykreowanych postaci w stanie obojętnym i stają się punktem referencyjnym dla wytwarzania indywidualnego horyzontu sensu. Inaczej mówiąc, dualizm jako prowokacja oznacza w tym przypadku, że system i jednostka, kolektywność i indywidualność, przyjaciel i wróg, swojskość i obcość znajdują się w stanie permanentnej konfrontacji, której skutkiem może okazać się z jednej strony mniej lub bardziej wymuszone i akceptowalne współistnienie, a z drugiej strony – przy wyostrzeniu semantycznych przeciwieństw określonymi okolicznościami – zdecydowane występowanie przeciwko sobie, generujące stany trwałej nienawiści.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)