Celem niniejszego artykułu jest analiza jednego z mechanizmów spójności tekstu zwanego enkapsulacją nominalną, która polega na kondensacji treści predykatywnych za pomocą tzw. enkapsulatorów, czyli określonych elementów nominalnych lub zaimkowych. Badanie koncentruje się na ustaleniu granic omawianego zjawiska na trzech różnych poziomach: leksykalnym, tekstowym i pojęciowym. W pierwszej kolejności autor proponuje krytyczne podejście do centralnych i pobocznych klas leksykalnych rzeczowników, które pozwalają kondensować i kategoryzować treści wyrażone w tekście. Na płaszczyźnie tekstowej autor stara się ustalić kryteria, według których kondensowane sekwencje różnią się długością i złożonością. W ostatniej części artykułu zostaje podjęta próba ustalenia ram konceptualnych enkapsulacji nominalnej. Opierając się na braku autonomii semantycznej elementów kondensujących, autor opisuje zjawisko pamięci dyskursywnej, wymagającej od czytelnika rekonstrukcji faktów niewyrażonych w tekście.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)