Data publikacji : 2024-12-31

Granice wokaliczności i ciągłości w fonologii hiszpańskiej

Abstrakt

W fonologii zbyt powszechne jest opisywanie pewnych inherentnych cech fonemów w kategoriach zasadniczo fonetycznych, bez ustalenia względnego funkcjonowania wszystkich ich właściwości fonologicznych. W hiszpańskim systemie fonologicznym pozornie samogłoskowe właściwości alofonów fonemu spółgłoskowego /ʝ/ lub posiadających szczególne cechy fonetyczne, słabych wariantów nieciągłych fonemów /b/, /d/, /g/, wymagają ponownej analizy w odniesieniu do wspomnianych względnych granic, takich cech jak wokaliczność i ciągłość. Celem artykułu jest też weryfikacja rzeczywistej minimalnej granicy funkcjonalnej terminów fonetycznych, ponowna refleksja nad zasięgiem słownictwa wywodzącego się z fonetyki, a powszechnie używanego w fonologii, oraz krótki krytyczny przegląd niektórych dobrze znanych propozycji interpretacyjnych (zwłaszcza najnowszej propozycji Akademii).

Słowa kluczowe:

fonologia hiszpańska, inherentne cechy fonologiczne, wokaliczność, spółgłoskowość, ciągłość, nieciągłość



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych


Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)