Główną tezą tekstu jest przekonanie, że będące wyzwaniem dla literatury pięknej przekazanie perspektywy autora w taki sposób, by każdy czytelnik mógł w niej odnaleźć samego siebie, jest możliwe dla tzw. czułego narratora, któremu swoją mowę noblowską poświęciła polska pisarka Olga Tokarczuk. Na przykładzie powieści Guzel Jachiny pt. Zulejka otwiera oczy autorka tekstu pokazuje, w jaki sposób czuła narracja wydobywa z postaci głównej bohaterki jej bezbronność jako cechę kondycji człowieka. Zastanawia się nad tym, co wyróżnia powieść Jachiny na tle innych przykładów literatury obozowej czy historycznej. Podejmuje także problem pisarstwa kobiecego (l’écriture feminine), o którym pisała Hélène Cixous, dochodząc do wniosku, że perspektywa czułej narracji jest tożsama z perspektywą kobiecą otwartą na głosy dochodzące z różnych perspektyw. autorka pokazuje również, że Zulejka otwiera oczy to przykład literatury eksponującej i eksplorującej doświadczenie wewnętrznej wolności człowieka, które nawet w warunkach wolności zagrożonej przez los, prawa historii czy mechanizmy polityczne, nie może zostać utracone.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)