W ciągu pierwszych dwóch stuleci panowania nad Chinami władcy Qing albo ściśle kontrolowali, albo wręcz zakazywali chińskiej migracji do Mandżurii (dzisiejsze północno-wschodnie Chiny). Jednak we wczesnych latach dynastii, przez bardzo krótki okres (1653–1668), władcy nie tylko zezwalali na chińską imigrację do swojej ojczyzny, ale aktywnie zachęcali do niej, kusząc osadników i urzędników rekrutujących osadników. Jednak tylko jeden przypadek pełnego zastosowania takich przepisów jest udokumentowany w źródłach, co sugeruje, że albo sąd i władze niechętnie wdrażały tę politykę, albo istniały inne przeszkody. Wcześniejsze badania na ten temat koncentrowały się jedynie na zainicjowaniu i zakończeniu programu rekrutacji osadników, natomiast niniejszy artykuł opisuje proces jego implementacji, aby móc lepiej ocenić znaczenie takiej polityki i zinterpretować stosunek władców do zjawiska migracji na tym etapie.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)