Musical texture is a complex sign based on the functional interrelationship of all the “voices” in a given segment of music. In Bach’s era, textural categories were oppositionally conceived as primarily homophonic (block-chordal, or melody with chordal accompaniment) vs. polyphonic (linear-contrapuntal, often imitative). However, the Partitas, comprising the third and most compositionally advanced collection of his keyboard suites, exhibit an unusual variety of textures, both shifts among textures and imaginative blends of textural types. Since earlier suite dances are typically based on a single texture, Bach’s textural play suggests a deeper expressive motivation. I demonstrate how, in the Menuet from the Partita, Bach pioneers both textural contrast within phrases and an ongoing developing variation of texture to create a more highly nuanced expressive trajectory.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)