Data publikacji : 2024-06-11

Między traditio i renovatio Ecclesiae. O średniowiecznych krucyfiksach triumfalnych i ich nowych aranżacjach w Rzeczypospolitej XVI-XVIII wieku

Abstrakt

Ważną rolę w katolickiej teorii obrazu i jej podejściu do praktyk religijnych w okresie potrydenckim odegrało pojęcie starożytności. W myśl tej zasady materialne pozostałości przeszłości stały się ważnymi argumentami potwierdzającymi prawdziwość doktryny i zwyczajów Kościoła rzymskiego. W Rzeczypospolitej reformy liturgiczne zapoczątkowane na Soborze Trydenckim zaczęto stosunkowo szybko wprowadzać w życie. Biorąc pod uwagę szybko postępujące radykalne zmiany w wyposażeniu wnętrz kościelnych, warto zauważyć, że bardzo często stare krucyfiksy znajdujące się in medio ecclesiae pozostawały nietknięte. Według przybliżonych szacunków na terenie Małopolski zachowało się około dwustu gotyckich krucyfiksów, w tym prawie trzydzieści grup składających się z postaci św. Jana Ewangelisty i Najświętszej Maryi Panny oraz prawie pięćdziesięciu postaci towarzyszących, pierwotnie kojarzonych z nieistniejącymi już krucyfiksami. Do najważniejszych kryteriów decydujących o tym, jakie środki należy zastosować przy renowacji kościołów, była widoczność ołtarza głównego. Stosowanie metali szlachetnych było powszechnym sposobem podkreślania najwyższej rangi czczonych wizerunków, zalecanym przez pisarzy kościelnych. Natomiast ex votis w formie portretów, wieszane w sąsiedztwie krucyfiksów, zwykle in medio ecclesiae, wydają się być zjawiskiem specyficznie polskim. Były to tzw. portrety trumienne, czyli obrazy na metalowych panelach, często srebrnych, nieznanych w innych częściach kontynentu, które mocowano do przedniej ściany trumny lub wystawiano przed nią podczas uroczystości pogrzebowych członków rodów szlacheckich i arystokracji. Kolejnym zabiegiem artystycznym, charakterystycznym dla Rzeczypospolitej była konstrukcja obiektów architektoniczno-rzeźbiarskich w obrębie łuków tęczowych, które podkreślając granicę między chórem a nawą, tworzyły wizualną oprawę ołtarza głównego. W licznych kościołach wiejskich, zwłaszcza na ubogich terenach u podnóża Tatr, zbudowanych w większości z drewna, do dziś zachowały się średniowieczne kaplice z dekoracją rzeźbiarską lub malarską, w innych zaś okoliczności kultowe spowodowały, przeniesienie figur ze środka kościoła na jeden z ołtarzy. Zachowanie i kult średniowiecznych krucyfiksów triumfalnych we wczesnej epoce nowożytnej wydaje się być szczególnie istotnym przejawem prób zachowania równowagi między traditio i renovatio Ecclesiae.

Słowa kluczowe:

renovatio Ecclesie, kontreformacja, Sobór Trydencki, rzeźba gotycka, wyposażenie kościołów, Rzeczpospolita Obojga Narodów



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych


Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)