Już sam tytuł Foricenia związany jest z ucztowaniem, a konwiwialność stanowi dominantę kompozycyjną tego zbioru. W tej też konwencji poeta czasem stylizuje siebie na komediowego pasożyta. W Foriceniach pojawiają się tradycyjne motywy sympotyczne i nawiązania do antycznej dyskusji nad źródłem natchnienia, czy jest nim wino czy woda. Zwycięstwo oczywiście odnosi wino i Kochanowski dołącza do grona poietai oinopotai. Interesująca jest też zabawa skontrastowanymi słowami calor i frigus, wykorzystanie ich dosłownego znaczenia (odczucia fizycznego ciepła czy chłodu) i metaforycznego (calor jako żar dający natchnienie i frigus jako błąd stylistyczny). Zbiór zamyka epigramat podejmujący żartobliwy dialog z utworem Katullusa i podkreślający sympotyczny charakter Foriceniów.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)