Artykuł skupia się na powieści 10:04 Bena Lernera (2014), analizując zawarte w niej reprezentacje przestrzeni Nowego Jorku przez pryzmat wygasania oraz przestrzennych i czasowych reorientacji, nieustannie zachodzących na polu narracji. Wzajemne przenikanie się i oddziaływanie przeszłości, teraźniejszości i przyszłości nowojorskiej przestrzeni miejskiej skutkuje zwielokrotnieniem wymiarów czasowych. Minione traumy, zarówno osobiste jak i te przeżywane z innymi, stykają się w powieści z niepewną teraźniejszością, targaną zagrożeniami ekologicznymi, które czynią przyszłość niepewną. Posiłkując się metaforą miasta jako ciała użytą przez Bena Highmore’a, autorka przygląda się specyficznemu obrazowi Nowego Jorku i analizuje 10:04 z perspektywy przestrzenno-metaforycznej i w kontekście przestrzenno-czasowym, traktując miasto jako ważnego bohatera i ukazując jego strukturę charakterystyczną dla drugiej dekady XXI w. W miarę rozwoju narracji, reorientacjom przestrzennym i czasowym zaczynają towarzyszyć reorientacje na przestrzeni stron. Historie pojawiające się w głównej narracji powieści zaburzają jej linearność, tworząc nowe przestrzenie narracyjne i podkreślając wielowymiarowość powieści. Odczucia wygasania i reorientacji okazują się decydującymi czynnikami, nakreślającymi główne jej elementy: czasowość, przestrzenność i narrację.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)