Data publikacji : 2024-12-27

Orator czy poeta? Kilka refleksji na temat tłumaczenia uczuć w sztuce gry skrzypcowej w XIX wieku

Abstrakt

Wizerunek skrzypka-wirtuoza jako „oratora” mocno utrwalił się w kulturze muzycznej XIX wieku. Taki wykonawca posiadał bowiem wszystkie cechy dobrego mówcy: po mistrzowsku władał swoim instrumentem, potrafił przemawiać na forum publicznym, był elokwentny i przekonujący. Błyskotliwość i elokwencja to jednak nie wszystko. Skrzypek musiał też umieć wzruszać publiczność. To zadanie ułatwiał mu sam instrument, posiadający ogromne możliwości ekspresywne.

Artykuł ma na celu zastanowienie się nad ideą „tłumaczenia uczuć”, jak wyjaśniają to w podręcznikach gry skrzypcowej francuscy XIX-wieczni mistrzowie, zwłaszcza Pierre Baillot (L’Art du violon, Paryż, 1834) i Charles de Bériot (Méthode de violon, Paryż, 1858). Obaj uważają, że muzyka jest językiem, gdyż posiada zdolność komunikowania emocji. Omawiają szereg środków technicznych, które temu służą: artykulację, smyczkowanie, frazowanie, palcowanie i efekty specjalne (flażolety, pizzicato, scordatura), a także sposoby przenoszenia pewnych aspektów techniki wokalnej na grunt gry skrzypcowej (interpunkcja, wymowa, prozodia). Wszystkie te środki mają duży wpływ na proces tłumaczenia emocji na dźwięki.

Słowa kluczowe:

gra skrzypcowa, tradycja wirtuozowska, XIX wiek, praktyka wykonawcza, estetyka, muzyka jako język, tłumaczenie uczuć



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf (English)

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych


Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)