Artykuł podejmuje problematykę zaangażowania środowiska teatru w sprawy publiczne w okresie od wyborów czerwcowych i poprzedzającej je kampanii wyborczej do upadku rządu Tadeusza Mazowieckiego w grudniu 1990 r. Środowiskowi liderzy opinii gremialnie poparli kierunek transformacji systemowej zaproponowany przez rząd „naszego premiera”. Starzy mistrzowie (Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki, Andrzej Szczepkowski, Andrzej Wajda) wystartowali spod szyldu „Solidarności” w wyborach czerwcowych, zaś I. Cywińska – dyrektorka kontestatorskiego Teatru Nowego w Poznaniu – została ministrem kultury i sztuki w gabinecie Mazowieckiego. Czołowe postaci życia teatralnego były zwolennikami tak samego premiera, jak i jego zaplecza politycznego. W artykule uwypuklono przejawy działalności publicznej ludzi sceny, służące do tego środki wyrazu czy też fora, gdzie taką praktykowano. Środowisko teatralne, przyzwyczajone do stylistyki teatru aluzyjnego — tak specyficznej dla PRL, nie do końca umiało odszukać się w warunkach rodzącej się demokracji liberalnej.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Humanistyczne · ISSN 0035-7707 | eISSN 2544-5200 | DOI: 10.18290/rh
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II – Wydział Nauk Humanistycznych
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)