Współcześnie w środowisku bezpieczeństwa międzynarodowego coraz częściej funkcjonuje termin „wojna hybrydowa”. Dotychczas opracowano kilka naukowych i formalnych definicji tego zagadnienia, jednak nadal pozostaje ono pojęciem spornym i nieprecyzyjnym. W powszechnym przekazie pojęciem „wojna hybrydowa” określa się najczęściej tzw. kryzys ukraiński, którego eskalacja nastąpiła w 2022 roku i przyjęła postać nieformalnego konfliktu zbrojnego. Przyjmuje się, że wojna hybrydowa oznacza połączenie taktyk konwencjonalnych i niekonwencjonalnych o charakterze militarnym i niemilitarnym. Jednym z elementów zagrożeń hybrydowych jest terroryzm, który w rutynowym środowisku bezpieczeństwa (stan pokoju) oraz w warunkach konfliktów zbrojnych jest zagrożeniem szerzej analizowanym. Natomiast w przypadku konfliktu o charakterze hybrydowym jest zagadnieniem opracowanym w wąskim zakresie. Akty terroryzmu w taktyce hybrydowej mogą posiadać charakter sieciowy (tzn. zintegrowany atak wielowektorowy) oraz efekt kaskadowy (tzn. skutki wpływające na siebie wzajemnie). Taki stan rzeczy może mieć wpływ na bezpieczeństwo ludności cywilnej w szerszym zakresie aniżeli w pozostałych stanach. Istnieje zatem pilna potrzeba zrozumienia wykorzystania taktyki terroryzmu w warunkach pełnowymiarowego konfliktu hybrydowego oraz jej wpływu na bezpieczeństwo ludności cywilnej.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)